Autor: Beach Combing | w : Modern , trackback
W 1836 roku niektóre dzieci odkryły ukrytą niszę na skraju Arthur’s Seat. W tej niszy znajdowały się trzy półki, dwie z ośmioma i jedna z jedną miniaturową trumną i ciałem. Każda „jednostka” miała cztery elementy: trumnę, wieko trumny, lalkę i ubranie. Trumny te są tematem podcastu Boggart and Banshee w tym miesiącu. Tylko osiem z siedemnastu przetrwało w Muzeum w Edynburgu. Ale nawet krótkie spojrzenie na zdjęcia pokaże, że są to niesamowite produkcje.
Chris przedstawia w podcaście przekonujący argument, że lalki te zostały umieszczone na miejscu jako akt magii lub kontr-magii: rdzeń jej argumentu odnosi się do ubrań dołączonych do lalek. Chris przyznała jednak, że lalki trumienne zostały ponownie wykorzystane i że miały jakieś przeszłe życie, prawdopodobnie z udziałem dzieci: przejmująco niektóre z lalek są pozbawione nóg i rąk. Lalki te nie zostały wykonane dla trumien. To raczej trumny zostały wykonane tak, aby pasowały do lalek.
Czym były te „zwłoki”, w ich poprzednim istnieniu? Lalki były używane do wszystkiego, od zabaw rodzinnych (domki dla lalek, itp.), do odtworzenia szopki lub Arki Noego, a także do roli żołnierzy. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem dla tych konkretnych lalek jest z pewnością to, że rozpoczęły one swoje życie jako żołnierze. Menefee i Simpson, którzy przyglądali się lalkom w naszym najlepszym artykule na ten temat, z pewnością faworyzowali to wyjaśnienie:
Figurki mają sztywno wyprostowane łożysko z prostymi plecami, a kontury dolnej połowy ich ciał są starannie uformowane tak, by wskazywały na obcisłe bryczesy do kolan i węże, poniżej których stopy są zaczernione, by wskazywały na buty do kostek. Z kolei górna część tułowia i długie ramiona są bardziej rudymentarne i prawdopodobnie zostały zaprojektowane tak, by przykrywać je wojskowa tunika. Ramiona każdej z figurek składają się z pojedynczego kawałka lekkiego drewna włożonego w otwór wywiercony między ramionami, wygiętego w dół przy każdym ramieniu i sprowadzonego do punktu przy „dłoni”. Sugeruje się, że w ten sposób można odchylić ramiona do tyłu, aby zmieściły się w rękawach tuniki, a także zapewnić wsparcie dla zabawkowej broni… modele najwyraźniej miały nosić kapelusze – włosy zostały zaznaczone przez zaczernienie tyłu głowy, ale nie powyżej wyrysowanej „linii kapelusza”, która przebiega wokół głowy. Sugeruje się, że w swojej pierwotnej wersji jako zabawkowi żołnierze, figurki były wyposażone w miniaturowe nakrycia głowy – być może były to kapelusze z bicornem.
Chris nie był w pełni usatysfakcjonowany wyjaśnieniem dotyczącym żołnierzyków, a niektóre z powyższych punktów można po prostu wytłumaczyć faktem, że lalki te były raczej prymitywnymi domowymi produkcjami. Chris wskazuje również na brak podobnych przykładów, z którymi można by porównać tych „żołnierzy” z początku XIX wieku. Jednak, przy braku doświadczenia Chrisa w studiowaniu i projektowaniu lalek, tym co czyni je żołnierzami dla mnie jest ich względna jednorodność. Dlaczego bowiem lalkarz, amator czy profesjonalista, miałby stworzyć (co najmniej) siedemnaście niemal identycznych figurek? Na przykład wzrost tych ośmiu, które przetrwały, waha się w granicach 3,2-3,4 cala, a to niewielka różnica. Fascynuje mnie również brak lalek kobiecych.
Jeśli przyjmiemy, jak myślę, że musimy, że byli to żołnierze, to mamy dwie możliwości. Najbardziej prawdopodobna jest taka, że ci żołnierze byli „do ręki” i że stali się osobnikami, których cunning mężczyzna lub kobieta chcieli reprezentować magicznie. Inną możliwością – i jest to dzika sugestia – jest to, że była to magia skierowana w jakiś sposób przeciwko państwu brytyjskiemu.
Wszelkie inne sugestie: drbeachcombing AT gmail DOT com
