Rozwód to temat, który przez wieki dostarczał nieskończonej ilości materiału dla pisarzy dramatów i komedii, od Eurypidesa przez Szekspira po dzisiejszą listę bestsellerów New York Timesa. Kiedy Kenneth Hodges, profesor języka angielskiego na Uniwersytecie w Oklahomie, odkrył średniowieczny niemiecki manuskrypt, w którym określono zasady „rozwodu przez walkę”, media społecznościowe pomogły tej sensacyjnej historii szybko stać się wirusem. Z opcją rozwodu przez walkę, rozwód w czasach średniowiecznych mógł skutkować czymś więcej niż tylko złamaniem serca. Jak powszechne były te prawnie usankcjonowane pojedynki małżeńskie i jak je przeprowadzano?
Rozwód w średniowieczu mógł być dość brutalny (Spiezer Chronik, Domena publiczna )
Zasady średniowiecznego rozwodu przez
walkę Rozwód
przez walkę wydaje się być formą procesu sądowego. Proces przez walkę był częścią prawa germańskiego, które dotyczyło oskarżeń pomiędzy dwoma stronami, w przypadku których nie było świadków ani zeznań. Ten, kto wygrał pojedynek, uznawany był za słusznego. Był to w zasadzie pojedynek usankcjonowany prawnie.
Te zasady rozwodu przez walkę pochodzą z Fechtbuch Hansa Talhoffera, który został napisany w 1467 roku. Książka służy jako instrukcja, jak należy toczyć pojedynki. Książka omawia wiele różnych typów pojedynków toczonych przy użyciu różnych broni. Jednak sekcja, która przykuła uwagę profesora Hodgesa i internetu, to sekcja dotycząca pojedynków między kobietami i mężczyznami.
Mężczyzna był umieszczony w głębokim na 3 stopy (1 metr) dołku o wysokości pasa, z jedną ręką związaną za plecami, podczas gdy kobieta mogła się swobodnie poruszać. Obie strony miały na sobie praktyczne ubrania, jednoczęściowe body ze strzemionami na nogach.
Rozwód przez walkę miał specyficzne zasady i przepisy, w tym noszenie unitard ( Public Domain )
Kobieta była uzbrojona w trzy kamienie, każdy owinięty długością materiału, tworząc rodzaj wahadłowego kija. Mężczyzna otrzymał trzy normalne kije. Jego kije pasowały do długości tkaniny kobiety, aby zapewnić, że ich zasięgi były równe.
Mężczyźnie nie wolno było opuszczać swojej dziury. Aby jeszcze bardziej go ograniczyć, jeśli dotknął krawędzi swojej dziury ręką lub ramieniem, musiał oddać jeden ze swoich kijów. Jeśli kobieta zaatakowała go, gdy on oddawał swój kij, ona z kolei traciła jeden ze swoich kamieni.
Zasady te stawiały mężczyznę w wyraźnie niekorzystnej sytuacji, ale należy pamiętać, że jest mało prawdopodobne, aby kobieta miała jakikolwiek trening bojowy. Ponadto, w jakimkolwiek konkursie fizycznym, jest prawdopodobne, że mężczyzna miałby przewagę w rozmiarze i sile. Tak więc utrudnienia nałożone na mężczyznę miały na celu próbę uczynienia walki jak najbardziej sprawiedliwą.
Warunki zwycięstwa są niejasne. Niektórzy historycy uważają, że mało prawdopodobne było, aby walki toczyły się na śmierć i życie. Zamiast tego, to prawdopodobnie sędziowie decydowali, kiedy jeden z walczących został obezwładniony. Ponieważ obie strony uderzały się wzajemnie dużymi tępych przedmiotów, wydaje się prawdopodobne, że wiele prób kończyło się pozbawieniem jednej ze stron przytomności.
Historycy sugerują również na podstawie rysunków Talhoffera, że istniały alternatywne sposoby na wygraną, np. jeśli kobiecie udało się wyciągnąć mężczyznę z jego dziury, lub jeśli on zdołał wciągnąć kobietę do środka. Istnieje również możliwość, że wiele z tych pojedynków ostatecznie przekształciło się w mecze zapaśnicze, w których pojedynki można było wygrać, jeśli udało się przypiąć drugą stronę.
Nie jest jasne, jak często zdarzały się średniowieczne rozwody przez walkę, ani jak często kończyły się one śmiercią ( Public Domain )
Istnieją jednak pewne dowody na to, że pojedynki te mogły zazwyczaj kończyć się śmiercią, nawet jeśli nie była ona z ręki walczących. Jeśli mężczyzna przegrywał, był zabierany ze swojej dziury i katowany na rynku miasta. Jeśli kobieta przegrała, zostałaby umieszczona w dziurze i zakopana żywcem .
Podręcznik Talhoffera w przeważającej mierze zajmował się udzielaniem walczącym porad dotyczących walki, a nie ustalaniem zasad średniowiecznego rozwodu przez walkę. Do uzupełnienia braków wykorzystano inne źródła, w tym stare germańskie księgi prawnicze.
Średniowieczne źródła podawały strategie rozwodów przez pojedynki ( Public Domain )
Daily Divorce by Combat Duels Not Likely
Internet wziął pracę profesora Hodge’a i dość mocno ją wyczulił. Nie ma wielu zachowanych źródeł, które odnoszą się do rozwodów przez walkę. W okresie późnego średniowiecza sam proces walki stawał się coraz rzadszy, a rozwody były prawie niemożliwe do uzyskania.
Ponadto, średniowieczny proces przez walkę był używany głównie do celów sądownictwa karnego, a nie cywilnego. Proces przez walkę był zwykle zarezerwowany dla spraw karnych, w których nie było wystarczających dowodów, ale w przypadku uznania winy, wyrokiem byłaby śmierć.
Zaproponowano, że ta forma procesu przez walkę między kobietą a mężczyzną miała znacznie bardziej nieprzyjemny cel. W przypadkach, gdy kobieta oskarżała mężczyznę o gwałt, ale nie miała dowodów ani świadków, możliwe jest, że proces przez walkę był wykorzystywany do rozstrzygania o winie.
Chrześcijanie tamtego okresu wierzyli, że zwycięzca procesu przez walkę został wyświęcony przez Boga, który oczywiście faworyzował niewinnego. Jeśli mężczyzna przegrał z kobietą, musiał być winny i zasłużył na śmierć. Jeśli kobieta przegrała, była kłamcą i zasłużyła na śmierć.
Pojedynki kobiet i mężczyzn w procesie sądowym były rzadkie również dlatego, że powódka mogła swobodnie wybrać mistrza, który walczyłby w jej zastępstwie. Profesor Hodges wykorzystuje to do stwierdzenia, że rozwodowy proces przez walkę był być może bardziej powszechny niż sądowy proces przez walkę między mężczyzną a kobietą, ponieważ w przypadku zamężnej kobiety istniało mniejsze prawdopodobieństwo posiadania kogoś chętnego do walki w jej imieniu.
Wniosek
W końcu, wydaje się mało prawdopodobne, że rozwód przez walkę był tak powszechny. Proces przez walkę nie był frywolnym pojedynkiem używanym do rozstrzygania sporów. nieporozumienie. Była to poważna sprawa sądowa ze skomplikowanymi zasadami i przepisami. Jest mało prawdopodobne, że kościół lub państwo chętnie usankcjonowałoby wiele z tych procesów, z obawy, że wymknęłyby się spod kontroli.
Z drugiej strony, jasne jest, że proces przez walkę między mężczyznami i kobietami, w tym rozwód przez walkę, istniał w ekstremalnych okolicznościach. Przemawia za tym fakt, że reguły takich pojedynków zostały spisane i istnieją do dziś. Co więcej, Talhoffer nie umieściłby ich w swoim podręczniku, gdyby nie były na tyle powszechne, by zasługiwały na jego radę.
Niezależnie od tego, jak nieładne mogą być rozwody, większość z nas prawdopodobnie zgodziłaby się, że rozwód przez walkę jest ekstremalny. Jednak niektórzy nie postrzegają tego w ten sposób. W 2020 roku pewien mężczyzna z Kansas złożył petycję do Sądu Okręgowego w hrabstwie Shelby, aby pozwolił mu rozstrzygnąć swój rozwód w drodze procesu przez walkę. Mimo to, prawdopodobnie najlepiej trzymać się potencjalnie kosztownego rozwodu i odpuścić sobie rozlew krwi.
Górny obrazek: Obrazek ilustrujący zasady rozwodu przez walkę, z podręcznika szermierki skomponowanego w 1459 roku przez Hansa Talhoffera. Źródło: Public Domain
By Robbie Mitchell
