Kiedy Związek Radziecki zaczął budować i modernizować swoje wojsko na początku lat 30. XX wieku, zwrócił się do niegdysiejszego i przyszłego wroga, aby pomógł im opracować nowy okręt podwodny: Niemiec. Niemieccy producenci broni z powodzeniem omijali ograniczenia dotyczące militaryzacji zawarte w traktacie wersalskim z 1919 roku, otwierając zagraniczne filie, które wykonywały ich polecenia – tak więc niemiecka firma w Holandii opracowała plany okrętu podwodnego, który odpowiadał radzieckim wymaganiom dotyczącym średniej wielkości jednostki zdolnej do pokonywania oceanów. W 1934 roku dostarczyła Rosjanom specyfikację projektową.
Sowieci wyprodukowali pierwszy z nowych okrętów podwodnych pod koniec następnego roku. W 1937 roku zmienili oznaczenie okrętów na „klasę S”, przy czym „S” oznaczało „medium”, a Zachód nadał im przydomek „Stalinets” – „zwolennicy Stalina”. Szybkie i zwrotne okręty klasy S służyły we wszystkich czterech radzieckich flotach wojennych, a w czasie II wojny światowej spisały się lepiej niż jakiekolwiek inne rosyjskie okręty podwodne, zatapiając siedem wrogich okrętów wojennych i ponad 82 000 ton statków handlowych.
Jedyny ocalały okręt klasy S – pokazany tutaj C-56– zatopił podczas wojny cztery okręty i znajduje się we Władywostoku w Rosji jako muzeum okrętów historycznych.
(Jim Laurier)
ten artykuł po raz pierwszy pojawił się w magazynie World War II
