W wielu zakątkach świata arystokraci i szlachta, królowie i młodzi książęta byli uważani za „nietykalnych” i chronionych prawem boskim. Podniesienie ręki na szlachcica lub szlachetne dziecko było często wykroczeniem karanym w najsurowszy sposób, czasem nawet śmiercią. Jak więc można było upomnieć młodego chłopca, który był jednocześnie królem, jego następcą lub po prostu bardzo wysoko urodzonym chłopcem? Odpowiedzią był „chłopiec do biczowania”.
Kim był chłopiec do bicia
Biczownik, zwany inaczej „pełnomocnikiem do spraw poprawiania”, był chłopcem do bicia wychowywanym u boku księcia lub monarchy, który otrzymywał kary cielesne, takie jak biczowanie lub klapsy, za błędy i przewinienia młodego monarchy. Książę był zmuszany do przyglądania się temu, ponieważ widok karania przyjaciela w jego imieniu odstraszał go od dalszych występków.
Edward VI i jego chłopiec do bicia
Wspomina się, że młody Edward VI miał chłopca do bicia o imieniu Barnaby Fitz Patrick, syna I barona z Upper Ossory. W 1592 roku Konrad Heresbach napisał, że chłopiec do bicia był bity na oczach młodego króla, zwłaszcza gdy ten wypowiadał przekleństwa i profanacje. Barnaby Fitz Patrick odebrał najwyższe wykształcenie na dworze królewskim, a później wyrósł na wybitnego szlachcica w swoim życiu, zostając II baronem Górnego Ossory.
Przypadek Ludwika XV
Młodemu Ludwikowi XV z Francji, który później został królem, również miał towarzyszyć chłopiec do bicia. W kontrowersyjnym okresie francuskiej burżuazji, guwernantka króla, Madame de Ventadour, znalazła wielu młodych chłopców, którzy mieli być jego towarzyszami zabaw. Jednym z nich był prosty syn szewca, który miał być regularnie karany zamiast Ludwika. Wspomniała o tym w 1769 roku Marie, markiza du Deffand, i wydawało się, że w tamtych czasach wszyscy o tym wiedzieli. Młody Ludwik nadal zachowywał się źle i zaniedbywał naukę, nie zważając na bicie, jakie otrzymywał chłopiec do bicia.
Bycie chłopcem do bicia brzmi jak dość marna praca, ale historyczne zapiski sugerują, że wielu postrzegało to jako przywilej, który pozwalał im podnieść rangę na królewskim dworze.
