Przez krótki okres w latach trzydziestych XX wieku polski jednopłat PZL P.11 był uważany za najbardziej zaawansowany myśliwiec na świecie. Podczas gdy drewniane dwupłatowce z czasów I wojny światowej stopniowo ustępowały miejsca nowocześniejszym konstrukcjom, P.11 z solidną, całkowicie metalową ramą, mocnym silnikiem i rewolucyjnymi skrzydłami typu gull-wing zrobił furorę, gdy po raz pierwszy poleciał w 1934 roku. Jednak już w 1939 roku niektóre z jego cech, takie jak stałe podwozie i otwarty kokpit, były postrzegane jako relikty minionej epoki.
W momencie inwazji Niemiec 1 września 1939 roku Polska miała 109 P.11cs – najbardziej wyprodukowany wariant – w stanie gotowym do lotu. Na pierwszy rzut oka, P.11c nie mógł się równać z przewagą prędkości i siły ognia floty Luftwaffe, zwłaszcza Messerschmittów Bf 109 i 110. Jak na ironię, względny brak uzbrojenia i mocy silnika, który sprawiał, że P.11c wydawał się bezbronny, sprawiał, że był on bardziej zwrotny i zdolny do walki z Niemcami. Piloci P.11c zestrzelili ponad 110 samolotów Luftwaffe, jednak ich wysiłki w trwającej miesiąc wojnie ostatecznie okazały się daremne.
Większość P.11c została zniszczona we wrześniu 1939, ale około trzy tuziny odleciały w bezpieczne miejsce w Rumunii, gdzie mogły być używane jako samoloty szkoleniowe lub jako myśliwce dla Niemiec po upadku Rumunii.
(Jim Laurier)
ten artykuł po raz pierwszy pojawił się w magazynie World War II
