Karabin maszynowy Browning M1919 to jedna z najbardziej rozpowszechnionych broni palnej używanych przez wojsko amerykańskie, używana podczas II wojny światowej, wojny koreańskiej i w Wietnamie. Od czasu opracowania w 1919 roku, broń została zaadoptowana przez wojska w ponad 70 krajach, a niektóre z nich używają jej do dziś.
Opracowanie Browning M1919
Najbardziej przełomową cechą, która odróżniła M1919 Browninga od innych modeli, było przejście z broni chłodzonej wodą na chłodzoną powietrzem. Chłodzony powietrzem M1919 był łatwiejszy do utrzymania w walce, ponieważ nie wymagał już płaszcza wodnego, wody ani puszki kondensacyjnej jak M1917 Browning. Bez odpowiedniego chłodzenia, intensywne tempo, z jakim strzelały pistolety maszynowe takie jak M1917, wytworzyłoby wystarczająco dużo ciepła, by poważnie uszkodzić broń.
Modele chłodzone powietrzem, takie jak M1919, były również przystosowane do niemal każdych okoliczności i mogły być łatwo montowane na pojazdach i czołgach lub używane jako broń automatyczna oddziału piechoty. Można je było również zmodyfikować, tak aby mieściły 10 różnych nabojów, w tym 7,62 NATO i .303 British, a dalsze adaptacje pozwoliły na użycie metalowego ogniwa amunicyjnego M1 – pierwszego pasa rozpadającego się, który pozwalał na dodanie dowolnej ilości nabojów.
Niezawodność i skuteczność M1919 nie byłaby możliwa bez pomysłowości Johna Browninga. Browning tworzył swoje pistolety z większych części, co wydłużało ich żywotność, a jego rygorystyczny reżim testowy był na znacznie wyższym poziomie niż ten prowadzony przez armię amerykańską.
Wciąż używany 100 lat później
Pierwszym poważnym konfliktem, jaki widział M1919 Browning, była II wojna światowa. Uznawany za broń wsparcia dla alianckiej piechoty, do jego obsługi wymagana była pięcioosobowa załoga: dowódca oddziału, strzelec, pomocnik strzelca i dwóch nosicieli amunicji. Mogła wystrzelić 500 pocisków na minutę i mimo swoich wad była uważana za standardowy lekki karabin maszynowy USA.
Siły alianckie używały M1919 zarówno przeciwko personelowi, jak i pojazdom wojskowym z cienkim pancerzem. Pod koniec konfliktu i na początku wojny koreańskiej, oryginalny M1919 uległ drastycznym zmianom – przekształcił się w M1919A6. A6 został przystosowany do pełnienia roli lekkiego karabinu maszynowego, ale nadal był zbyt nieporęczny, by stanowić najlepszy wybór dla piechurów.
Pod koniec lat 50-tych M1919 został przekonfigurowany do zdalnego strzelania i dodany do podsystemu uzbrojenia XM1/E1 używanego przez śmigłowce Bell OH-13 Sioux i Hiller OH-23 Raven. Został on oznaczony jako M37C. Podczas wojny wietnamskiej, US Navy zaadoptowała M1919A4 i przerobiła go na komorę nabojów 7,62 mm NATO. Te warianty M1919 zostały oznaczone jako Mk 21 Mod 0 i były używane przez patrole marynarki wojennej na rzekach.
M1919 Browning był również niezwykle skuteczny w samolotach. Zespół belgijskich inżynierów broni palnej przerobił go na lotniczy karabin maszynowy M2 kalibru .30 i był on szeroko stosowany zarówno jako stała broń ofensywna jak i elastyczna broń defensywna. Niestety, kaliber .30 był notorycznie trudny do naprawy.
Do lat 90-tych M1919 był wycofywany przez wiele sił zbrojnych na całym świecie, w tym Siły Obronne Izraela i Siły Zbrojne USA. Jednak 100-letnia konstrukcja Browninga pozostaje niezawodną bronią w wielu częściach świata. Od 2020 roku armia wietnamska nadal używa M1919, które zostały przejęte od Wietnamu Południowego w 1975 roku. Nawet naboje 7,62 mm NATO używane w dostosowanych M1919 są produkowane w Wietnamie, co czyni je idealnym i niezawodnym kawałkiem maszyny.
Browning M1919 stale się rozwijał
Gdy w Europie zaczęły rosnąć napięcia w późniejszych latach dwudziestych i wczesnych latach trzydziestych, działania wojenne szybko się zmieniały. Wojna okopowa przestała istnieć, a powszechne użycie pojazdów na froncie oznaczało, że niezawodny, ale ciężki M1917 potrzebował liftingu.
M1919 został pierwotnie zaprojektowany jako karabin czołgowy, ale potrzeba lekkiego karabinu maszynowego dla piechoty przyciągnęła Browninga z powrotem do deski kreślarskiej. M1919A1 zawierał celowniki, dwójnóg i lżejszą lufę do użytku przez piechotę. A2, lżejsza wersja, została wprowadzona w 1922 roku z unikalnym mocowaniem statywu przeznaczonym dla kawalerii, podczas gdy A3 zawierała niewielkie ulepszenia dla piechoty.
W końcu Browning opracował projekt pistoletu maszynowego M1919A4. Posiadał on stałe i elastyczne mocowania ułatwiające użycie przez piechotę oraz podczas montażu na pojazdach takich jak M3 Stuart. Jest on uważany za najbardziej rozpowszechniony wariant M1919 i nadal jest używany w niewielkich ilościach na całym świecie.
M1919A4 był zasilanym z pasa karabinem maszynowym, który ważył 31 funtów i przede wszystkim był wyposażony w komorę naboju kulowego .30-06 Springfield. Jego projekt został ukończony w 1936 roku i był tak prosty w produkcji, że nie wymagał licencji na budowę broni palnej. W okresie poprzedzającym II wojnę światową i w jej trakcie Buffalo Arms Corporation, Rock Island Arsenal i oddział Saginaw Steering Gear firmy General Motors wyprodukowały 500 000 sztuk.
Zmiana wojny, jaką znamy
Przez całą II wojnę światową Browning kontynuował adaptację M1919 w celu dopasowania do nowych kalibrów, metod działania i zmiennych środowisk. Pojawienie się innych lekkich karabinów maszynowych – takich jak MG 34 czy MG 42 – doprowadziło do ponownego rozwoju modeli M1919 w celu stworzenia mniej statycznej broni, która mogłaby być bardziej przydatna dla bojowników piechoty.
Browning dodał drewnianą przyporę i dwójnóg, aby stworzyć M1919A6. Ważył on 32 funty, co stanowiło wzrost o jeden funt w stosunku do starszych modeli. Niestety, to rozwiązanie nie poprawiło M1919 tak dobrze, jak Browning myślał. Pomimo tego, do końca II wojny światowej M1919 podbił lądy, morza i niebo, i był montowany na czołgach, pojazdach i samolotach prawie wszystkich sił alianckich.
Pomysłowość i skuteczność M1919 ukształtowała przyszłość projektowania i produkcji broni w USA. Ewolucja M1919 pokazuje siłę pracy z tym, co już mamy, zamiast wymyślania koła na nowo przy każdym nowym problemie, który się pojawia.
Rewolucjonizowanie chłodzonych powietrzem karabinów maszynowych, mistrzostwo w dostosowywaniu możliwości amunicji i sama moc tej ikonicznej broni palnej utorowały drogę nowoczesnej i innowacyjnej broni, która wyróżnia USA zarówno na polu walki, jak i poza nim.
